Biorąc pod uwagę pęknięcia powstale w XX wieku w dziedzinie sztuk wizualnych, celem niniejszej pracy jest zbadanie, w jaki sposób przeformulowanie koncepcji dziela sztuki i jego miejsca ekspozycji doprowadzilo do tego, że obiekty i widzowie uzyskali autonomię aktorów na scenie, przeciwstawiając się w ten sposób bezruchowi i kontemplacji widza przed dzielem sztuki oraz problematyzując specyfikę i sposoby dwóch języków artystycznych będących przedmiotem zainteresowania tej pracy: sztuk wizualnych i sztuk performatywnych. Badanie to bada ukryte elementy [teatralności], koncepcji wywodzącej się ze sceny teatralnej, w tej nowej sztuce, która jest prezentowana, a także w codziennych reprezentacjach spolecznych. A raczej dramaturgia ciszy, która stala się silna poza sceną i jest skonfigurowana w nowej relacji między obserwatorem a obserwowaną rzeczą, odslaniając nowe przestrzenie reprezentacji. Dążąc do rozpoznania teatralności w nie-teatrze, studium ma na celu nakreślenie analogii między propozycjami Mistrza Ignoranta Jacquesa Rancière'a a nową relacją ustanowioną między widzem a teatralnością.