Dit korte werk is een verzameling van de ongepubliceerde aantekeningen over een geplande dissertatie over de geschriften van Kant waar Nietzsche in 1868 aan begon. Hij gaf het project op om aan Filologie te werken, maar deze aantekeningen werden door zijn nalatenschap gepubliceerd in 1897, 1901 en in verschillende andere edities daarna. "Die Teleologie seit Kant" is een analyse en kritiek van Kants afwijzing van de naturalistische filosofen. Aan het eind heeft hij een lijst met boeken die hij nog moet lezen om zijn proefschrift af te maken, waaronder Schopenhauer, Schelling, Maimon en Wundt. Sommige van deze aantekeningen zijn originele opmerkingen of gedachten die hij in het proefschrift wilde opnemen, andere zijn citaten uit verschillende werken van Kant en andere wetenschappelijke analyses van Kant. Hij was van plan om Kant en Goethes panpsychisme en teleologie te vergelijken en te contrasteren, dus analyseerde hij ook Goethe, met name zijn natuurwetenschap. Zijn meest geavanceerde gedachten over Teleologie bouwde hij uit in zijn beroemde "Mens, helemaal tot mens". In zijn aantekeningen probeert hij Kants teleologisch-kosmologische argumenten te weerleggen: "De eliminatie van teleologie heeft een praktische waarde. Het is slechts een kwestie van het concept van een hogere rede verwerpen: dan zijn we al tevreden. Waardering van teleologie in haar waarde voor de menselijke ideeënwereld. Teleologie is, net als optimisme, een esthetisch product.... de machine onderhoudt zichzelf, daarom is het nuttig. We hebben geen recht op een oordeel over "hoogste opportuniteit". We kunnen daarom hoogstens een reden afleiden, maar hebben niet het recht om het een hogere of lagere reden te noemen."